Dag 20 Mount Tongariro

Vanochtend met de bus opgehaald voor een anderhalf durende rit naar de Vulkaan Tongariro, welke naast Mount Houwy ligt, ook wel bekend als Mount Doom van de Lord of the Rings. Toen we daar aankwamen zie de buschauffeuse " Kijk er ligt sneeuw, dat was er twee dagen geleden nog niet". Fijn dat maakt het alleen maar moeilijker. Uiteindelijk hadden we van 8.30 tm 16.30u de tijd om de vulkaan (met sneeuw) te beklimmen en weer terug naar beneden te gaan aan de andere kant (een hike van 20 km).
Het eerste stuk tot op de vulkaan ging eigenlijk heel goed en we liepen een uur voor op schema. Na de lunch berg af richting de krater. Maar Trevor bevroor (want hij heeft hoogtevrees) en wilde op zijn kont naar beneden gaan. Dus ik zei tegen hem dat we dit dus niet gingen doen, want dat gaat niet werken met al die rotsen onder de sneeuw etc. en dat hij beter onze handen en armen etc. kon vasthouden. Ik was dit toch nog gewend van Cri vorig jaar ;-) Dus wij liepen allemaal rond Trevor en met een lichte vertraging kwamen we in de krater die we moesten oversteken. Halverwege realiseerde Marco zich opeens dat hij zijn tas met paspoort, creditcard, water, etc. op de eerste beklimming had laten liggen. Dus wij wachten en hij ging heel snel terug naar boven. Evenlater kwam hij terug en had hij zijn tas niet gevonden. Hij zei dat hij misschien nog verder terug lag. Maar wij vertelde hem dat hij niet wwer terug kon, want dan zouden we zeker onze bus missen. We moesten verder en hopen dat iemand de tas zou vinden, mee zou nemen en afgeven bij het infocenter of politie oid. Dus wij verder. Aan de andere kant van de krater de vulkaan weer op en vervolgens moesten we weer naar beneden met Trevor. Toen we eindelijk bij de vally aankwamen die langzaam naar beneden ging en Trevor weer gewoon kon lopen, bleken we een half uur achter op schema te lopen. Dus wij beginnen eerst te rennen, maar bedachten dat dit waarschijnlijk niet heel slim was, dus besloten we heel snel te wandelen.
Met nog 48 min te gaan kwamen we bij een bord " nog 45 min" dus we zaten weer op schema :). De laatste 3 km was door een soort mini regenwoud wat best mooi was. Maar na 15 min ging ik op een steen staan, die bewoog, ik viel en mijn enkel klapte dubbel :s. Dus de jongens pakte gelijk mijn tas en wilde me optillen, maar ik dacht dat ik me aanstelde, dus ging gewoon zelf staan en probeerde verde te lopen. Auw. Nee helaas, ik had echt mijn enkel verzwikt :s Waarop Austin zei " Oke jij gaat nu in mijn rug, want we gaan deze bus niet missen!" Dus Samuel ging alvast verder om de buschauffeur te waarschuwen en laten wachten als we iets later zouden zijn. Trevor en Marco droegen onze tassen en Austin heeft mij met een paar rustpauzes, de laatste 2 km naar beneden gedragen. Een het waas geen goed looppad. Waarschijnlijk de langste 30 min van zijn leven ;-) Ik sta echt diep bij hem in het krijt, maar we waren precies om 16.30 bij de bus ;-) Owja maar terwijl ik in Austins rug zat, stapte hij ook op een wiebelsteen, waardoor we vielen. Ik heb daarbij mijn knie ook flink geramd, maar dat is minder erg dan mijn enkel is ;-)
Onderweg terug zijn we bij de burgerking gestopt om wat ijs opm mijn enkel te doen. Eenmal terug in het hostel ontdekte we pas hoe gezwollen mijn enkel was. Maar mijn roomies (Cat en Beks) namen de verzorgende rol gelijk over en hielpen me met alles. Iedereen was eigenlijk heel helpend.
Savnds met zijn alleen in de lounche gegeten en de film MIB gekeken. Vervolgens met wat pillen naar bed gegaan ;-)